.
.
SAĞLIĞIN YERİNDE DEĞİLSE, DÜNYALAR SENİN OLSA NE FAYDA
Sağlık söz konusu olanda, Kanuni'nin ünlü beytini hatırlamayan yoktur;
"Halk içinde muteber bir nesne yok Devlet gibi,
Olmaya Devlet, Cihanda bir nefes sıhhat gibi"
Kronik, geçmeyen, iyileşmeyen sağlık sorunları ile boğuşanlar, ne demek istediğimi çok daha iyi anlarlar.
Ömrümün son 40 yılında kronik sağlık sorunları ile boğuşuyorum.
Durum o hale geldi ki,
Dünyevi bütün iddialarımdan vazgeçmek zorunda kaldım.
Yaklaşık 40 yıldır bel fıtığından muzdaribim.
30 yıldır şeker ve yüksek tansiyon hastasıyım.
Bundan 23 yıl önce ve 22 yıl önce iki kere bel fıtığı ameliyatı oldum.
Maalesef ameliyatlar başarılı geçmedi ve sağ ayağımda % 80 ve sol ayağımda % 60 felç oluştu.
Son 20 yıldır 7-8 kez düşerek ya ayağımı, ya da kolumu kırdım.
50 yaşına kadar düşerek hiçbir yerini kırmayan ben, son 20 yılda her tarafını kıran birisi oldum.
Her yıl bir tarafını kıran bir sakar olup çıktım.
Dostlarım bile beni "Tİ"ye alır oldu.
İnsan Cami'de namaz kılarken, düşüp bir yerlerini kırar mı?
Ben, iki kere kırdım.
Hatta bir keresinde Saraybosna - Srebrenitsa'da öğlen namazı kılarken Cami'de düşerek ayağımı kırdım.
Ayakların felç olunca, düştüğünün farkına bile varmıyorsun.
Tabi bel arızalı olunca, belirli periyotlarda kontrol MR'ları çektiriyorum.
En son MR'ı bundan 6 yıl önce çektirmiştim.
Doktorum yeniden ameliyat demişti.
Bende "Canımı bir daha yakamam" demiştim.
Takas tukas gidiyorduk.
Bu yaz çok sıkıntılı bir süreç yaşadık.
Yaz sonuna doğru yeni bir MR çektirdim.
Doktorum "Abi, bu yeni bir fıtık ve acilen ameliyat olman lazım" demez mi?
İleri derecede şeker hastasıyım.
Ayaklarımda şekere bağlı Diyabetik Nöropati oluşmuş durumda.
Ağrılarımı kesecek eczane raflarında ilaç bulunmuyor.
Yurtdışından ilaç getirttik.
Hiçbir faydası olmadı.
Şimdi de bel fıtığından yeniden ameliyat ha.
Allah'ın gücüne gitmesin,
İnsanın isyan duyguları kabarıyor.
"Sakın ha isyan etme" diyenin ağzını, burnunu dağıtmak geliyor içimden.
Düşünün bir kere,
Ayak parmaklarınıza günün 24 saati binlerce toplu iğne, ya da çivi çakılıyormuş gibi ağrı duyuyorsunuz.
Bir saniye durma yok.
Bazen şuurum bulanıyor.
Sosyal medyada yazılar yazarak, kendimi avutmaya çalışıyorum.
Yemeğimi bir lokma fazla yesem, şeker tavan yapıyor.
Yine de şöyle düşünmeden edemiyorum;
Beterinde beteri vardır.
En beteri benim asla demiyorum.
Daha beterlerini etrafımda görüyorum.
Esas üzüldüğüm ve çaresiz kaldığım şey nedir biliyor musunuz?
Sağlığınızı yeniden kazanmak için, paranız geçmiyor.
Koca koca profesörlerin karşınızda boynu bükük kalması, tıp biliminin çaresizliği, sizi hayata bağlayan ipleri tek tek koparıyor.
Şu mübarek Cuma günü siz dostlarımı üzdüğümü biliyorum.
Bu yazıyı esas yazma nedenim nedir biliyor musunuz?
Eşimde 15 yıldır Parkinson hastası.
Hastalığının kaçınılmaz sona doğru evrildiğini bende, o da görüyoruz.
Durumu bildiğimiz için, evde fazla konuşmayız.
Son günlerde bazı şeylerin kötü gittiğinin farkında olduğum için, halini, hatırını sordum.
O şikayetlerini anlatmaya başlayınca, kendi hastalıklarımı unuttum, sorduğuma, soracağıma pişman oldum.
Kaçınılmaz sonu bildiğim için, sadece gözlerine boş boş baktım.
Kıymetli dostlarıma demem o ki,
Belki çoğunuzdan benim ekonomik durumum belki daha iyice.
Çoğunuz hayat pahalılığından haklı olarak şikayet ediyor.
Geçinemediğinizden dem vuruyorsunuz.
Şayet sağlığınız yerindeyse, şükredin ve sabredin.
Hayat arkadaşım ve benim sağlığımız yerinde olaydı da, Seyrantepe'de çadırda yaşıyor olaydık.
Çok samimi temennimdir bu.