YARIN SANDIKTA CUMHURBAŞKANI RECEP TAYYİP ERDOĞAN'A OY VERMEK İÇİN BİNLERCE NEDEN VAR
Kıymetli dostlarım,
Seçim öncesi bu son yazım.
Sandıklar açılıp, sonuçlar açıklanıncaya kadar siyasi yazmama kararındayım.
Demokrasiyi vicdanımda içselleştirmiş bir insanım.
Çoğulcu demokrasiye yürekten inanıyorum.
Bugüne kadar, demokratik hakkımı kullanarak, binlerce siyasi yazı yazdım.
Yazdığım her yazımın altına vicdan huzuru ile bugünde imzamı atarım.
Herkes bilir ki,
Ben su katıksız Türk Milliyetçisi bir insanım.
Dünya'ya Türk Milliyetçisi gözlüğü ile bakarım.
Türkçe düşünür, Türkçe yaşarım.
Bütün siyasi değerlendirmelerimi bu vizyonumla yaparım.
Samimi bir Müslümanım.
Müslüman bir anadan ve babadan Dünya'ya geldiğim için rabbime daima şükrederim.
Günahlarım, eksiklerim, noksanlarım olmasına rağmen, bir Müslümanca yaşamaya gayret ettim.
Milliyetperverliğim asla ve kat'a ırkçılık içermez.
Yegane gayem, kader ortaklığı yaptığım aziz milletimin ümranı ve uygarlığı yolunda mücadele yolu olmuştur daima.
Bilerek hiç kul hakkı yemedim.
Yenmesine aracılık etmedim.
Tüyü bitmedik yetimin hakkı yoktur kursağımda.
Hayatım boyunca alın terimi ekmeğime katık ettim.
40 yıl önce Çark Caddesinde kırtasiyeci İzzet Hocaydım.
Bugün yine kırtasiyeci İzzet Hocayım.
Tam 40 yıl boyunca milyonlarca koli kitap ve kırtasiyeyi sırtımla taşıyarak, müşterilerime ulaştırdım.
Taşıdığım yükler nedeniyle, bel fıtığından dolayı iki kere ameliyat geçirdim.
Ayaklarım ameliyat sonrası felç oldu.
Şu anda yürümekte güçlük çekiyorum.
Helal lokma başka daha nasıl kazanılır bilmiyorum.
1999 depreminde iki tane fidanımı kara toprağa emanet ettim.
Namerde muhtaç olmamak için, yeniden işimin başına geçtim.
Acılara teslim olmadım yani.
Şimdi geçmişte yaşadığım bir dramı paylaşmak istiyorum sizlerle;
Bu yazının başlığında dedim ya, Tayyip Erdoğan'a oy vermek için binlerce neden var.
Bir tanesini paylaşmak istiyorum.
Yıl: 1982
1980 yılında Hacettepe Üniversitesini bitirdim, Belçika'ya yüksek lisans yapmak için gittim.
24 yaşındaki eşimi iki çocuğumla Türkiye'de bırakarak.
O yıllarda telefon yok.
Tek haberleşme kaynağımız mektup.
Ben bir mektup yazıyorum,
Cevabı bir ay sonra geliyor.
Ayda bir mektuplaşıyoruz sadece.
Çocuklarımın annesinin daha ben Üniversite'de öğrenciyken sağlık sorunları çıkmıştı.
Onu Ankara'ya götürdüm, Prof. Dr. İzzettin Barış Hoca'ya muayene ettirmiştim.
Şimdi Osmaniye Park Hastanesinin sahibi Dr. Muharrem Kaya kardeşim yardımcı olmuştu.
Belçika'ya giderken, aklım hep onda kalmıştı.
1982 yılının Mayıs ayında ondan bir mektup aldım.
Diyordu ki;
"O hastalığım yeniden nüksetti"
Belçika'daki bütün kariyer planlarımı bıraktım, Türkiye'ye döndüm.
1985 yılına kadar sağlık durumu idare etti.
1985 yılının Eylül ayında yeniden rahatsızlandı.
Adapazarı'nda kendime bir iş kurmuştum ama, ne sermaye var, ne de para.
Bağ-Kurluyum.
Hiçbir işe yaramıyor.
Benimde, aile efradımın da hiçbir sosyal güvencesi yok.
Onu İstanbul'da bir Özel Hastaneye yatırdım.
Bir haftalık tedavi masrafı tam 128 bin 500 TL.
Cebimde simit alacak para kalmadı.
Paramız bittiği için Özel Hastane resmen bizi kovdu.
Tekrar Akyazı'daki evimize döndük.
Para yok, pul yok.
Hasta ağırlaşınca, çaresizce Adapazarı2ndaki vatan hastanesine geldik.
Orası da sonuçta Özel Hastane.
Yanımda sık sık fotoğrafını görüyorsunuz.
Op. Dr. Sıddık Kaya.
O vakitler SSK Hastanesinde Başhekim Yardımcısı.
Vatan Hastanesine hastamızı ziyarete geldi.
Bana dedi ki:
"Buranın masrafının altın kalkamazsın.
Hastayı SSK Hastanesine sevk edelim. Biz orada ona bakarız"
Bende doktor beye dedim ki;
"Hanımın sigortası yok. Bu iş nasıl olacak?
"Ondan kolayı yok. Senin işyerinden sigortalı yaparsın. Olur biter."
Dr. Sıddık Kaya tam 40 yıldır benimle niçin birlikte?
Şimdi anladınız mı?
SSK Hastanesi doktorları, ellerinden geleni yaptı.
Ama hastamızı kurtaramadık.
Daha 30'una varmadan, iki tane evladı bana bırakarak, bu fani dünyadan göç etti.
Hastalığı neydi biliyor musunuz?
İltihaplı eklem romatizması.
Şimdi o hastalıktan kimseler ölmüyor.
İyi bir merkezde tedavi görse, şimdi belki de aramızdaydı.
Doktorumuz Asuman Sonkale, tam donanımlı bir ambülansla İstanbul'daki Süreyya Paşa Göğüs Hastalıkları Hastanesine sevk edilmesi gerektiğini söyledi.
Kıymetli dostlar!
Koskoca Sakarya'da bir tek tane ambulans yok.
Bir tek tane yok yahu.
Yok be yahu.
Bulamadık o ambulansı.
Akciğerlerde sıvı birikti
O sıvı alınacak, hasta rahat edecek.
"Kurtar beni" diye feryad ederek, çırpınarak gözlerinin önünde kayıp gitti.
Şu anda Sakarya'da tam 164 tane ambulans var.
Özel ambulanslar hariç.
Dağda, bayırda,
Havada, Karada,
Hasta neredeyse, oraya ulaşılıyor.
Hasta yurtdışındaysa, ambulans uçak gidip hastayı oradan alıyor.
Kimseye "Paran var mı?" diye sorulmuyor.
Ben, parasızlıktan iki tane evladımın annesini toprağa koydum.
Söyleyin a dostlar,
Yarın sandığa gidende, ben kime oy vereyim?
Ya da ben bu ihanet ittifakına oy verirsem, huzur-u mahşerde çocuklarımın anasının yüzüne nasıl bakarım?
Bir fikri olan var mı?
